“Eg haldi, at eg taki avgerðir um tær [møguligar framtíðar útbúgvingar], við at tryggja mær, at eg ikki bindi meg til nakað, soleiðis at mær ikki nýtist at blíva til eitt ávíst. Til dømis vil eg ikki gerast sjúkrasystur, tí so hevði eg skulað blivið til eina sjúkrasystur. Eg haldi, at tað er ov avmarkað. Eg vil hava okkurt, sum er meira opið - við nógvum møguleikum. So at um eg fái hug at skifta kós einaferð á yrkisleiðini, so kann eg tað.” 

Hetta ynski um ikki at gerast fastur í einari avmarkaðari lívsleið, hevur ávirkað valini hjá hesum ungu kvinnunum, og hvussu tær skipa teirra gerandisdag. Tær umganga fak, ið kunnu avmarka teirra framtíðar møguleikar, ella fak, ið ikki vóru neyðug, fyri at halda fleiri møguleikum opnum. Harumframt gjørdust tær spentar um summi fak, ið ikki bert vóru stuttlig og áhugaverd, men sum eisini kundu geva teimum atgongd til nógvar ymiskar lestrarleiðir (Sum til dømis støddfrøði). At hugsa um og at byggja eina framtíð, verður ikki gjørt við at stremba eftir einari ávísari leið, ið ger tað møguligt at røkka einum avgjørdum framtíðar máli, men heldur við at skapa og verja eitt rúm fult at menningarmøguleikum. 

Tað hevur eisini við sær, at allar avgerðir, ið verða tiknar nú, gerast øgiliga ógvusligar, og verða samstundis merktar av iva um, hvørt tú tekur eina avgerð, sum kann avmarka framtíðar møguleikarnar. Eftirsum tú ikki veist, hvat tú ætlar tær enn, kanst tú ongantíð verða heilt viss(ur) í, um tú tekur røttu avgerðina nú. Tú kanst heldur ikki vita, um hetta ella hatta próvtalið tryggjar framtíðar starvið, ið tú møguliga einaferð fert at vilja hava.  

At stremba eftir at hava allar møguleikar opnar, merkir tískil ikki, at ein útsetir allar stúranir til seinni, men heldur at ein bjóðar stúranum um framtíðina inn í gerandisdagin longu nú. Tað kann skapa gleði og spenning at hugsa um øll tey spennandi tingini, sum ein kann gera. Tó vísur gransking á, at  framtíðar vánir innibera eina ørgrynnu av mótstríðandi kenslum, sum t.d. optimismu, spenning, ótta og stúran.

Úrslitini úr hesi kanningini samsvara við kanningar úr øðrum skandinaviskum londum. Eisini í øðrum londum, sum t.d. í Bretlandi ella Australia hava kanningar víst hvussu serliga ungar kvinnur vænta nógv av sær sjálvum, og hava lyndi til at internalisera einstaklingaábyrgd fyri einari væleydnaðari framtíð. Gransking hevur áður lagt dent á, hvussu tað at skapa egna framtíð, kann vera treytað, avmarkað og smælkað av strukturellum avmarkingum. Tað er serliga við hesi kanning, at hon varpar ljós á, at strembanin eftir einari framtíð eisini krevur nógv og hart arbeiði, ið vísur seg, at vera fylt við mótstríðandi ávirkanum, har kenslur kenslur av menning og minkan ella spenningi og vónbroti ofta eru til staðar samstundis. 

Ímeðan hugsjónin um eina opna framtíð í ein ávísan mun kann elva til meiri pláss í nútíðini, soleiðis at ein ikki nýtist at stúra, vísir okkara kanning, at tað samstundis merkir, at nútíðin heldur verður skipað og bundin á ein serligan hátt. Stríðið at halda framtíðini opnari ger meira enn tað; tað avmarkar eisini møguleikar við til dømis at forða fólki í at velja smalar útbúgvingarleiðir. Harafturat kann tað eisini hava við sær, at nútíðin bert verður virðismett í mun til teir møguleikar, sum hon kann skapa fyri framtíðina. Havandi í huga at ikki bert framtíðin men eisini eins tráanir, dreymar, og framtíðarval eru ókend ella í hvussu so er óviss, verður tað øgiliga trupult at vita, um avgerðir og avrik framd í nútíðini, verða nóg góð. At stremba eftir einari opnari framtíð merkir tískil eisini, at ein leggur eitt stórt trýst á seg sjálvan í nútíðini. 

Sum Amira upplivdi: Ein bardagi fram ímóti ongum kann verða ringur at vinna.