Búskaparlig javnstøða millum kynini inniber, at kvinnur hava somu møguleikar sum menn, tá tað snýr seg um fulltíðarstørv, starvsframgongd og javnløn.  
Í Norðurlondum verður vanliga hildið at javnbýtt foreldrafarloyvi styrkir møguleikarnar hjá kvinnum á arbeiðsmarknaðinum. 

Hetta er serliga galdandi, tá hugsað verður um møguleikan at fáa og røkja fulltíðarstørv, at minka um lønarmunin og at gera tað lættari hjá kvinnum at fáa hægri størv/ leiðarastørv. 

Norðurlondini hava í ein ávísan mun megnað at geva kvinnum atgongd til arbeiðsmarknaðin umvegis barnaansingar-undirstøðukervið við at samanknýta skatting, fólkatrygging og arbeiðsmarknaðarlóggávu.  
Sostatt hevur tað eydnast betur í Norðurlondunum enn aðrastaðni at geva kvinnum møguleika til at koma út á arbeiðsmarknaðin, óansæð um talan er um partíðar- ella fulltíðarstørv. Harafturat strembar ein tílík skipan eftir javnari ábyrgdarbýti innan- og uttanfyri heimið.  

Í Norðurlondunum eru tað vanliga ymiskar fyritreytir viðvíkjandi arbeiði (og harvið eisini skatti) og/ella bústøðum, sum gera seg galdandi, tá sosialar veitingar, harímillum veitingar, ið hava við barnaansing at gera, verða latnar. 

Nógvar norðurlendskar skipanir grunda upphæddina á løn og áður rindaðan skatt.  

Serskatting kann eggja báðum pørtum í einum hjúnalagi at arbeiða. 
Til dømis kunnu bæði fáa skattafrádrátt og ikki bara annar. Hetta merkir, at eitt húsarhald tvífaldar møguleikan til at fáa størri fíggjarligan vinning. Tískil kann serskatting eggja giftum kvinnum – ella tí hjúnafelaganum, ið vinnur minni – til at arbeiða. Norðurlondini eru í stóran mun farin frá samskatting, og fóru at nýta serskatt í niðanfyrinevndu árunm:

• Norra: 1959 

• Svøríki: 1971 

• Danmark: 1971* 

• Finnland: 1976  

• Ísland: 1978 

*Summir partar av samskattingini eru varðveittir í donsku skipanini, so at skattgjaldarar sjálvir kunnu avgera, hvussu teir velja at býta inntøku og skattabyrðu millum sín, hóast varðveittu partarnir í høvuðsheitum snúgva seg um skattaætlanir ímillum hjúnarfelagar í sambandi við sjálvstøðugt vinnurekandi og/ella gera íløgur. Tí verður hendan skipanin eisini onkursvegna nýtt sum ein útvegur í lógini. 

Skattur er ikki knýttur at kyni. Menn og kvinnur verða javnskattaði, væl at merkja inntil tað møguliga verður granskað víðari í tí. Tó ávirka skattaskipanir og fíggjarpolitikkur (fiscal policy) menn og kvinnur ymiskt. Tá tað verður hugt nærri at, hvussu reglugerðin verður nýtt, vísur tað seg ofta, at hon, av ymiskum orsøkum, ávirkar kvinnur neiliga. Undirstøðu kervi innan barnaansing kann linna um hetta. Til dømis ger skipanin tað møguligt hjá báðum hjúnafeløgunum at varðveita starvið, í staðin fyri at pør noyðast at velja, hvør teirra skal arbeiða, og hvør skal vera heima saman við børnunum. Tað er aloftast kvinnan, ið ger hetta (í hinskyndum parløgum), tí bruttuinntøkan hjá kvinnum í flestum førum í miðal er 13% lægri enn hjá monnum (EU-hagtøl frá 2020). Norðurlondini klára seg í grundini ikki betur enn tey miðal evropeisk londini. Hetta kemur kanska óvart á summi.

Í Norðurlondunum er núverandi lønarmunurin millum kynini hesin: 

• Svøríki 11,2% 

• Ísland 13% 

• Norra 13,4% 

• Danmark 13,9% 

• Finnland 16,7% 

Ein natúrlig avleiðing av, at kvinnur eru meira virknar á arbeiðsmarknaðinum, hevur verið, at menn hava átikið sær størri ábyrgd heima við hús. 

Normurin í Norðurlondunum er vorðin tann, at pápar taka foreldrafarloyvi. 

Kortini leggja norðurlendskir granskarar dent á, at hóast menn tykjast at taka meira ábyrgd heima við hús, aftrast arbeiðsgevarar enn við at seta kvinnur í hægri størv við størri ábyrgd. Ein tilgiting hevur verið, at hetta er ein avleiðing av, at kvinnur enn átaka sær størri ábyrgd heima við hús samanborið við makan. Slíkt kann hava við sær, at kvinnur framhaldandi velja størv, ið eru tillagaði til kvinnur, tí tey ofta hava betur hóskandi arbeiðstreytir (til dømis møguleika at arbeiða parttíð). At kvinnur hella til kvinnu-tillagað størv, er við til at styrkja um núverandi fíggjarliga munin millum kynini, av tí at kvinnur fáa lægri løn á hesum arbeiðsøkjum (meira kann lesast um hetta her: Gender segregation in the Nordic countries). Hóast serskattaskipanin er vanlig í Norðurlondunum, eru tað størri sannlíkindi fyri, at kvinnur ella tann makin, ið fær lægri løn, er heima aftan á barnsburð, og tá børnini gerast sjúk, soleiðis at húskið ikki missir ein líka stóran part av inntøkuni. 

Hvørki familjur ella arbeiðsgevarar hava megnað at stovna eina samfelagsskipan, har tað er gjørligt hjá einum húski at býta ábyrgdina heima við hús javnt ímillum sín. Høvuðsábyrgdin liggur helst hjá landinum, annaðhvørt við politiskari eggjan, ella við lógarkravi um javnbýti. Hetta hava ríkisstjórnirnar í Norðurlondunum gjørt vart við og eisini í EU. Í løtuni verður arbeitt fram ímóti at marka ein part av farloyvinum til hvørt foreldur, í staðin fyri at lata familjurnar sjálvar gera av, hvør skal vera heima við børnunum, og hvør skal arbeiða. 
Harafturat er tað neyðugt, at ríkisstjórnirnar royna at loysa trupulleikan viðvíkjandi lægri inntøkum á summum arbeiðsøkjum, har tað vanliga eru flest kvinnur, av tí at hetta er við til at styrkja um lønarmunin millum kynini og býtismynstrið ímillum foreldur við einum heimagangandi (tá tað er neyðugt), og einum uppihaldandi parti.